Διαβάσα την επιστολή του Σταύρου Ξαρχάκου που εκφράζει πίκρα, απογοήτευση και αγανάκτηση για τον εμπαιγμό των πνευματικών δημιουργών από την Κυβέρνηση και δημοσιοποιεί και αιτιολογημένη κριτική κατά των συναδέλφων με πολλά ερωτηματικά και συγκινήθηκα ειλικρινά… Ενθυμούμαι τις αντεγκλήσεις ΕΜΣΕ -ΑΕΠΙ, τον πολυετή αγώνα τόσων ανθρώπων που στο τέλος πήγε χαμένος και με έπιασε, ανατριχίλα, φόβος και απογοήτευση στην ιδέα ότι θα ξαναδώ αυτό το έργο και σε πιο προηγμένη βερσιόν, και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς την έξωθεν καλή μαρτυρία και την λαϊκή συμπαράσταση.
Όταν σε μια τέτοια εθνική προσπάθεια δημιουργούνται παρεούλες γνωστότατες σε άλλους και κανένας δεν ανησυχεί -προφανώς διότι κάποιοι βολεύονται μέσα από αυτές τις παρεούλες- τα αποτελέσματα είναι αναμενόμενα.
Όταν οι δημιουργοί χαριεντίζονται και φωτογραφίζονται με το Μητσοτάκη και αγνοούν ότι είναι ήδη καπελωμένοι από δισκογραφικές εταιρείες και δεν ανησυχούν που κάποια πρόσωπα βρίσκονται μπροστά τους ”όποια πέτρα και αν σηκώσεις” και δεν υποπτεύονται ότι στη δύσκολη στιγμή που το καράβι κινδυνεύει τα ποντίκια πηδάνε στη θάλασσα, θα γευτούν τους καρπούς της αφέλειας τους.
Όταν πρωτοκλασάτα ονόματα χωρίς καν να υπάρχει οργανισμός πρώτο τους μέλημα ήταν το πόσους ψήφους θα έχουν στη Γενική Συνέλευση, καταλαβαίνετε τη στρατηγική και την προχειρότητα του σχεδίου τους.
Και αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην ΕΔΕΜ αλλά και σε άλλους παρεμφερείς οργανισμούς με καπελωμένες διοικήσεις που αναπτύσσουν ρεβανσιστική, επιλεκτική και ταξική συμπεριφορά προς τα μέλη τους με αποτέλεσμα στη πλειοψηφία του καλλιτεχνικού κόσμου να έχει σχηματιστεί η εντύπωση ότι ο χειρότερος ιδιώτης συμπεριφέρεται καλύτερα από τον ‘‘αλλαζονικό και πρόθυμο”... συνάδελφο.
Γ.Μ.
