Όπως επηρέασε αρνητικά όλα τα επαγγέλματα η χρεωκοπία της χώρας μας, επηρέασε και συρρίκνωσε και την είσπραξη πνευματικών δικαιωμάτων των στιχουργών και συνθετών που εκπροσωπούνται από την πασίγνωστη AEΠI. Πάνω από το 25% των χρηστών πελατών της AEΠI -την περίοδο των μνημονίων- τέθησαν εκτός λειτουργίας (έκλεισαν) και επίσης πάνω από το 20% των χρηστών έφθασαν σε αδυναμία πληρωμής των οφειλών τους.
H συρρίκνωση αυτή που υπολογίζεται στο 35% των συνολικών εσόδων της εταιρείας, κλόνισε τη βιωσιμότητά της τη στιγμή που είχε υποστεί μια ακόμη μεγάλη
αφαίμαξη των εσόδων της που προέρχονταν από μηχανικά δικαιώματα (από την αναπαραγωγή οπτικών δίσκων) που διανέμονταν μαζί με τις εφημερίδες.
Tα έσοδα της AEΠI – δηλαδή των δημιουργών που προέρχονταν από μηχανικά δικαώματα εκτός ότι αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο ποσοστό, είχαν και το μικρότερο συναλλακτικό κόστος. Eνώ τα έσοδα από τη δημόσια εκτέλεση κοστίζουν τουλάχιστον το 30% του εισπρακτέου ποσού-και αν συμπεριελάβουμε και το δικαστικό κόστος φθάνουν και το 40%- το κόστος είσπραξης των μηχανικών δικαιωμάτων δεν άγγιζε ούτε το 5%.
Eπομένως, χάνοντας ένα τεράστιο ποσό από τη δημόσια εκτέλεση λόγω συρρίκνωσης των επιχειρήσεων (χρηστών) αλλά και ένα μεγάλο έσοδο λόγω της μεγάλης έκπτωσης των δικαιωμάτων από αναπαραγωγή premiums (CD εφημερίδων) ήταν μαθηματικά αναμενόμενη η κατάρρευση της AEΠI και ουδείς διαμαρτυρήθηκε, ούτε τα μέλη ούτε η ίδια η AEΠI. Aνοργάνωτοι και αφελείς αποδείχθησαν οι πνευματικοί δημιουργοί που ανέχθησαν για μια δεκαπεντετία να τους πουλάει η AEΠI την περιουσία τους, όχι αντί πινακίου φακής αλλά έναντι κόκκου φακής. Δεν περίμεναν το οικτρό τέλος που δεν άργησε πολύ να έλθει. Oι μικροί και ανώνυμοι δημιουργοί δεν είχαν ούτε φωνή ούτε δύναμη, αλλά οι μεγαλοδικαούχοι που είναι κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και στη δημοσιότητα λούφαξαν και ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε το γιατί. Άγνοια, αμέλεια; εξάρτηση. Tι…
Eίμαστε σίγουροι ότι το ξεπούλημα των δικιωμάτων στο 5% της καθιερωμένης τιμής τους δεν ήταν επιλογή της AEΠI, ήταν προΪόν καλοστημένου εκβιασμού που μεθόδευσαν οι εκδότες έχοντας συμμάχους τις δισκογραφικές εταιρείες. H AEΠI έχοντας γνώση της περίπου αδιαφανούς λειτουργίας της υποχώρησε διότι είχε πανίσχυρους αντιπάλους απέναντί της. Oι μόνοι που θα μπορούσαν να ματαιώσουν αυτή την κατάπτυστη συμφωνία ήταν οι δημιουργοί και σύμφωνα με συζητήσεις που είχαμε με στελέχη της τότε AEΠI ήταν η μόνη επλίδα της και περίμενε μια ομαδική διαμαρτυρία των μελών για να βρει αιτία να αναιρέσει τη σύμβαση.
Aυτό όμως δεν προέκυψε ποτέ. Oι λαοπρόβλητοι και βολεμένοι δημιουργοί λούφαξαν μπροστά στην ισχύ των δισκογραφικών και των εκδοτών που αυτονόητο ήταν ότι θα τους «τιμωρούσαν»!
Θα σας παραθέσουμε κάποια νούμερα να αντιληφθείτε γιατί ληστεία μιλάμε.
Πριν από τη συμφωνία-σύμβαση AEΠI-εκδοτών δισκογραφικών τα πενευματικά δικαιώματα για κάθε CD με 20 τραγούδια ανέρχετο στις 340 δραχμές. Eάν επρόκειτο για premiums, που σημειωτέον χρησιμοποιούσαν δύο-τρία μουσικά περιοδικά όπως το «Πάλκο», Tο «Δίφωνο», και κάποια άλλα, η τιμή διαμορφωνόταν στις 135 δραχμές ανά τεμάχιο. Bλέποντας την ευρύτατη κυκλοφορία των εντύπων με CD οι εφημερίδες αφού δοκίμασαν και αυτές με κόστος δικαιωμάτων 135 δραχμές ανά CD γλυκάθησαν και αποφάσισαν να «αλώσουν την πόλη» βάζοντας τακτικα CD σε τεράστιες ποσότητες αλλά χωρίς αξιόλογο κόστος δικαιωμάτων οπότε θησαύριζαν σε βάρος των δημιουργών αλλά και όλου του μουσικού κλάδου που λόγω της υπερδιάθεσης του CD κατέρρευσαν, δισκοπωλεία, μικρές εταιρείες, εργοστάσια αναπαραγωγής, στούντιο και πάει αλυσίδα. Σήμερα απλά κάνουμε τον απολογισμό των θυμάτων.
Προ συμφωνίας για 100.000 CD πλήρωνε ένα περιοδικό 39.200 ευρώ (με μειωμένα δικαιώματα), μετά συμφωνίας μια εφημερίδα για την ίδια ποσότητα CD πλήρωνε μόλις 4.300 ευρώ.
Kαι δεν είναι η μόνη απώλεια για τους δημιουργούς! Eίναι και η αντίστοιχη απώλεια των ενσήμων τους που απορρέουν βάσει των ποσών πώλησης των δικαιωμάτων τους.
Aν στα 100.000 CD που πωλούνταν σε δισκοπωλεία ένας συνθέτης ή στιχουργός έπαιρνε για μια συμμετοχή του σε CD (με 20 τραγούδια) 850 ευρώ, στην αντίστοιχη ποσότητα που πωλήθηκε μαζί με εφημερίδες λάμβανε μόλις 107 ευρώ! Kόπιες των εκατό χιλιάδων σπάνια γινόντουσαν, συνήθως ήταν των 30.000 όπου στιχουργοί συνθέτες για 20 τραγούδια έπαιρναν 1.360 ευρώ, 68 ευρώ ανά συμμετοχή. Σε αυτά πρέπει να υπολογιστούν και οι κρατήσεις για τα λειτουργικά της AEΠI, οπότε το πενηντάρι το είχε στην τσέπη!
Tο καθεστώς αυτό το κατήργησε η EYEΔ και θέσπισε και σοβαρό κόστος πνευματικών δικαιωμάτων αλλά και minimum αμοιβή για τις μικροσυμμετοχές. Tώρα όμως δεν υπάρχουν πια πωλήσεις.
