Στις δεκαετίες ‘του ‘60 και του ‘70 αν κάποιος ήθελε να γίνει τραγουδιστής έπρεπε να μοιάζει έστω και λίγο του Στέλιου Καζαντζίδη αλλιώς οι παραγωγοί και οι καταστηματάρχες δεν έμπαιναν ούτε καν στο κόπο να τον ακούσουν. Το άστρο του Στέλιου ήταν ψηλά και τόσο φωτεινό που ότι δήποτε άλλο, απέναντί του φαινόταν λίγο.
Αυτό προκαλούσε πονοκέφαλο στις δισκογραφικές εταιρείες που φρόντισαν να το εξαφανίσουν διότι αποτελούσε μέτρο σύγκρισης και οι υπόλοιποι τραγουδιστές της εποχής δεν είχαν αποδοχή αν δεν ήταν της ίδιας σχολής. Όποιος ήταν κοντά στο Στέλιο είχε ψωμί.
Μεταξύ αυτών που πλησίαζαν σε όγκο και σε χροιά το Στέλιο ήταν: Ο Δημήτρης Ξανθάκης που εργάσθηκε πάνω από σαράντα χρόνια στα λαϊκά μαγαζιά και θύμιζε πολύ τον Καζαντζίδη αλλά και ο Γιώργος Χατζηαντωνίου από την Νέα Σάντα, γνωστός από την επιτυχία του ”Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός’.’ Με την ευκαιρία να αναφέρουμε ότι ήταν ο πιο αγαπητός τραγουδιστής με ιδιαίτερη σεμνότητα και ήθος. Παροιμιώδης είναι η φράση στο χώρο της νύχτας: « Άνθρωποι υπήρξαν δύο, ο Γιώργος Χατζηαντωνίου και ο Μάνος Παπαδάκης».
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και την δεκαετία του ‘80 υπήρχε πολύς κόσμος που άκουγε Καζαντζίδη και διασκέδαζε στα δεύτερα μαγαζιά που παιζόταν ακόμη λαϊκό τραγούδι. Tο κριτήριο για μια θέση σε τέτοια μπουζουκσίδικα δεν ήταν πόσους δίσκους έχεις και αν έχεις σουξέ αλλά αν τραγουδάς λαϊκά τραγούδια της σχολής Καζαντζίδη πρωτίστως αλλά και Γαβαλά και Αγγελόπουλου.
Τέτοια μαγαζιά υπήρχαν δεκάδες στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας, στη Λ. Συγγρρού, στην Λ. Αθηνών αλλά και στις Τζιτζιφιές και στη Βάρη.
Εκτός το Δημήτρη Ξανθάκη, πιστικός ήταν και ο Σταύρος Καμπάνης, εξαιρετικός λαϊκός τραγουδιστής αλλά όχι τόσο γνωστός. Εξίσου πιστικός ήταν και ο Ανδρέας Ζακυνθινάκης (γνωστός από την μεγάλη του επιτυχία ‘’Επαναστατώ’’, ο Μανώλης Καναρίδης και ο Στέλιος Θεοδοσίου που πέθανε πρίν λίγους μήνες. Ο Στέλιος Θεοδοσίου έμοιαζε πολύ του Καζαντζίδη σε όλες τις λεπτομέρειες και είχε την ιδιαίτερη εκτίμηση των θαμώνων του λαϊκού τραγουδιού αλλά και των συναδέλφων του. Από τους θερμότερους θαυμαστές του ήταν η Μαρινέλλα που πήγαινε τακτικά στα κέντρα που εμφανιζόταν ο Θεοδοσίου.
Στη δεκαετία του ‘70 μεσουρανούσε ένας ακόμη τραγουδιστής της σχολής Καζαντζίδη, ο Στράτος Κύπριος με αρκετές δισκογραφικές επιτυχίες. Την ίδια εποχή καταξιωμένος λαϊκός τραγουδιστής της σχολής Στέλιου ήταν και ο Γιώργος Ταλιούρης με τις επιτυχίες ‘’Εσύ είσαι αριστοκράτισσα’’ και ‘’Στολίδι είσαι μόνη σου’’ αλλά και ο Πόλυς Κερμανίδης γνωστός από την επιτυχία του «Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια». Ο Κερμανίδης δεν έμοιαζε τόσο του Στέλιου αλλά καταπιανόταν πολύ με το ρεπερτόριο του.
Στη δεκαετία του ‘80 εμφανίστηκαν δύο ακόμη αντίγραφα του Στέλιου, ο Τάσος Σαρμπάνης και ο Γιώργος Ροδακίδης. Εξαιρετικοί τραγουδιστές και οι δύο, ανεξάρτητα αν γνώρισαν δισκογραφική επιτυχία ή όχι. Δυο ακόμη τραγουδιστές της ίδιας εποχής που πλησίαζαν τη σχολή Καζαντζίδη, ήταν ο Βασίλης Θεσσαλός και ο Σταύρος Κουλουκάκης.
Της ιδίας σχολής ήταν και ο Γιάννης Θυμάκης. Μορφωμένος και αξιόλογος τραγουδιστής που άγγιζε στο έπακρον και τη σχολή Γαβαλά. Ο Γιάννης Θυμάκης και ο Νίκος Καμπόλης μόνο, άγγιξαν το Γαβαλά. Ο Θυμάκης όμως ήταν και πολύ κοντά στο Στέλιο. Όταν τον άκουγες στις ‘’Άπονες εξουσίες’’ ή στο ‘’Σύστημα έιναι ένοχο’’ νόμιζες ότι ακούς το Στέλιο.
Αργότερα εμφανίστηκε και ο Λεωνίδας Βελλής αλλά παρότι προωθήθηκε πολύ ως συνεχιστής του Στέλιου δεν επικράτησε ούτε έπεισε τους Καζαντζιδικούς ότι αντιγράφει το μεγάλο βάρδο. Δεν παύει όμως να θεωρείται ένας καλός λαϊκός τραγουδιστής που η φωνή του έμοιαζε με του Στέλιου.
Από όλους πιό κοντά ήταν ο Στέλιος Θεοδοσίου, ο Δημήτρης Ξανθάκης και ο Γιώργος Χατζηαντωνίου αλλά και ο Αντώνης Γογούσης. Αν τον ακούσετε στο τραγούδι «Αναστενάζει ο Γεντικουλές» που ερμηνεύει μαζί με την Ανθούλα Αλιφραγκή δύσκολα θα πειστείτε ο τι δεν είναι ο Στέλιος.
Στην επαρχία ίσως να υπήρχαν και άλλοι αλλά δεν έγιναν γνωστοί.
