Επί ημερών μου εκδόθηκαν πάνω από εκατό εφημερίδες και περιοδικά που ασχολήθηκαν με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και κάποια από αυτά μακροημέρεψαν διότι τα είχε ανάγκη ο κλάδος αφού οι εφημερίδες και τα περιοδικά των μεγάλων ομίλων ούτε που καταδεχόντουσαν να φιλοξενήσουν μουσικούς και τραγουδιστές. 
Για τους ηθοποιούς ήταν πιο προσιτά για τραγουδιστές και ειδικά του λαϊκού ρεπερτορίου οι πόρτες ήταν κλειστές. Το πιο φιλόξενο έντυπο για τους τραγουδιστές που είχε και μεγάλη κυκλοφορία (ξεπερνούσε σε πωλήσεις τα 120.000 αντίτυπα) ήταν το Ντομινό. Έμπαινες εξώφυλλο στο Ντομινό; ήσουν αυτόματα μεγάλο όνομα, αλλά ποιός να πρωτο-φιλοξενηθεί (ήταν και μηνιαίο) αφού γινόταν σφαγή. Οι μεγάλες εταιρείες πίεζαν να προβληθούν τα δικά τους ονόματα και πλήρωναν και ακριβά. Για ένα εξώφυλλο στο Ντομινό ή τη Βεντέτα θα έπρεπε να δώσεις σημερινά χρήματα γύρω στις 5000 ευρώ.
Πρίν το Ντομινό καλλιτεχνική στήλη που φιλοξενούσε και λαϊκούς τραγουδιστές είχε το περιοδικό Πρώτο της Απογευματινής. Και εκεί οι δημοσιεύσεις ήταν πληρωμένες. Το Πρώτο είχε δύο δημοσιογράφους (πωλητές) που όργωναν κάθε βράδυ τα θέατρα και τα κέντρα για πληρωμένες (τις περισσότερες) δημοσιεύσεις.
Το Ντομινό όμως είχε μεγαλύτερη αίγλη και κυκλοφορία και υποσκέλισε το Πρώτο. ‘Ηταν περιοδικό ποικίλης ύλης με πολύ σινερομάτζο που είχε μανιακούς αναγνώστες και κυρίως γυναίκες. Εκτός από την Ελλάδα πωλούσε και πάνω από 20.000 φύλλα σε Γερμανία, Αγγλία, Αμερική, Κύπρο, Καναδά και Αυστραλία. Όλα τα μεγάλα ονόματα (Βουγιουκλάκη, Παπμιχαήλ, Καρέζη, Καζαντζίδης, Γαβαλάς, Μαρινέλα κ.λπ.) κόσμησαν κατ’ επανάληψη τα εξώφυλλα του Ντομινό. Ο ιδιοκτήτης του ο Νταμιάνι ήταν Ιταλός γι αυτό είχε και ξενικό όνομα και διευθύντρια η Μίνα Συμυριώτη. 
Το τελευταίο του τεύχος εκδόθηκε γύρω στο 1996 (διότι πτώχευσε η εκδότρια εταιρεία) και είχα τη τιμή να προσλάβω ως συντάκτη του περιοδικού μου Πάλκο τον παλαίμαχο και πασίγνωστο δημοσιογράφου του Ντομινό τον Τάσο Κουτσοθανάση που ήταν μια κινητή νυχτερινή εγκυκλοπαίδεια αφού πριν από το Ντομινό ήταν στο Πρώτο. Είχε επίσης εργασθεί για πολλά χρόνια γραμματέας στην Κινηματογραφική Λέσχη και εκτός από τα μουσικά ήταν πολύ ενήμερος δημοσιογράφος σε θέματα Κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο.
Μόνο ο Δημήτρης Δανίκας ήταν τόσο ενήμερος σε θέματα έβδομης τέχνης, κανένας άλλος στο επίπεδο του Κουτσοθανάση. Εν τω μεταξύ είχε και μεγάλο αρχείο αφού ήταν 40 χρόνια στο χώρο. Δεν υπήρχε διαδίκτυο τότε και το αρχείο έιχε μεγάλη αξία. Την ίδια εποχή είχε κλείσει και η Βεντέτα και εξασφάλισα ένα ακόμη κορυφαίο καλλιτεχνικό συντάκτη που έγραφε και στο Ντομινό, το Νότη Κύταρη. Κύτταρης και Κουτσοθανάσης ήταν οι πιό γνώστες του χώρου αλλά και πολύ αγαπητοί καθότι ήταν και εξαιρετικοί άνθρωποι. Για τον Τάσο Κουτσοθανάση συναντάμε πολλές αναφορές από τον Άκη Πάνου που ας σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που έγραψε για αυτόν (στο Πρώτο). Εκτός από αυτά τα δύο περιοδικά Ντομινό και Βεντέτα (του ομίλου Θεοφανίδη Ρομάτζο-Πάνθεον-Βεντέτα) καλλιτεχνική στήλη είχαν και τα περιοδικά Φαντάζιο και Ρομάτζο αλλά και ο Θησαυρός.
Παράλληλα με τα μεγάλα περιοδικά ένα άλλο υπολογίσιμο έντυπο που πρόβαλε το λαϊκό τραγούδι ήταν μια εβδομαδιαία εφημερίδα μικρής κυκλοφορίας αλλά αντιπροσωπευτική της νυχτερινής διασκέδασης που έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη προβολή των λαϊκών τραγουδιστών και των κέντρων διασκέδασης που εξέδιδε για πολλά χρόνια ο Ανδρέας Κουβελογιάννης. Τιτλοφορείτο ‘’Αθηναϊκές Νύχτες’’ και όλοι κρεμόντουσαν από αυτή. Ασχολείτο ως επί το πλείστον με τα νυχτερινά κέντρα και έκανε πληρωμένες διαφημίσεις.
Αντίστοιχες εφημερίδες κυκλοφόρησαν πάνω από 30 την ίδια εποχή αλλά δεν άντεξαν πάνω από χρόνο αφού ο Κουβελογιάννης ήταν ασυναγώνιστος με μεγάλες γνωριμίες και στενή επαφή με τη νύχτα.
Μόνο το Παρασκήνιο με εκδότη το Μάκη Δήμου που είχε εργασθεί στο Θησαυρό είχε μια καλή παρουσία αλλά και αυτό δεν κράτησε πάνω από χρόνο καθότι είχε επέλθει η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση και άλλαξαν τα δεδομένα προβολής.
Γύρω στο 1980 κυκλοφόρησε ένα ωραίο περιοδικό με τίτλο Ντέφι που εξέδιδε ο Στέλιος Ελληνιάδης αλλά και αυτό μόνο 14 τεύχη εξέδωσε.
Το επόμενο καλλιτεχνικό περιοδικό που εκδόθηκε σε έντυπη έκδοση για 20 (όσο κανένα άλλο) ήταν το Πάλκο που εμφανίσθηκε το 1992 και έκανε θραύση παρότι στην αρχή ήταν και μικρή και φτωχική έκδοση αλλά είχε εγκυρότητα και επικράτησε μεταξύ γιγάντων διότι απορροφούσε από 60% bajet των διαφημίσεων του κλάδου παρότι την ίδια εποχή κυκλοφορούσαν αλλά δέκα παρόμοια περιοδικά. Το Πάλκο ασχολήθηκε περισσότερο με τα επαγγελματικά ζητήματα των καλλιτεχνών έγινε κοινός τόπος συνάντησης των επαγγελματιών καλλιτεχνών.
Αξιόλογο περιοδικό που και αυτό κράτησε γύρω στα 20 χρόνια ήταν η ΜΟΥΣΙΚΗ του Νίκου Γραμματίκα που περιοριζόταν σε θέματα μουσικής τεχνολογίας και μας ανταγωνιζόταν αλλά το Πάλκο κάλυπτε έγκυρα νομικά θέματα και θέματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας και θεωρείτο το πλέον έγκυρο. Ένα αξιόλογο περιοδικό που και αυτό έζησε λίγο ήταν το ‘Ασμα το Ελληνικόν που εξέδιδε ο Νίκος Σκορίνης αλλά και αυτό δεν έζησε πολύ.
Διεθνή μουσικά θέματα και θέματα τεχνολογίας κάλυπτε το περιοδικό ΗΧΟΣ που εξέδιδε μεγάλος εκδοτικός όμιλος αλλά αναφέρετο στα οικιακά ηχητικά συστήματα όχι στον επαγγελματικό ήχο και έτσι δεν ήταν ανταγωνιστικό απέναντι στο Πάλκο. Το περιοδικό που ήταν τουλάχιστον αντάξιο του Πάλκου ήταν το Δίφωνο που ίδρυσε ο Γιώργος Κούρτης που εξέδιδε για πολλά χρόνια με επιτυχία τα περιοδικά Ποπ&Ροκ και Ποπ Κορν. Το Δίφωνο ήταν καλαίσθητη πλούσια έκδοση με πενταπλά μεγαλύτερη κυκλοφορία από το Πάλκο αλλά δεν τα κατάφερε οικονομικά και η εταιρεία του Γιώργου Κούρτη με τα δύο φημισμένα και αγαπητά περιοδικά άλλαξε χέρια. Στο τέλος ξαναπουλήθηκε και πάλι αλλά το ιστορικό Δίφωνο έκλεισε όπως και όλα τα παρεμφερή περιοδικά. Τη θέση του Διφώνου πήρε ένα νέο περιοδικό των εκδόσεων Καββαθά το Εcho. Ήταν ένα ανίγραφο του Διφώνου και πιό περιποιημένο αλλά και αυτό δεν κράτησε για πολύ. Στο πόδι του εκδόθηκε από τον όμιλο Γιαννίκου ο ‘Οασις αλλά και αυτό είχε την ίδια τύχη.
Την ίδια εποχή κυκλοφόρησε το περιοδικό Μελωδία από τον ομώνυμο ραδιοσταθμό σταθμό και το Λαϊκό Τραγούδι μια ωραία δουλειά από το δημοσιογράφο Γιώργο Κοντογιάννη. Η εποχή του ίντερνετ όμως μείωσε την αίγλη των εντύπων εκδόσεων και αυτό στα δύο χρόνια ανέστειλε την κυκλοφορία του.
Ευκαιριακά κυκλοφόρησαν και τα περιοδικά Πίστα, Νύχτα Live, Χρυσή Νότα, και Νύχτα, (δύο τεύχη μόνο) αλλά και αυτά με το τέλος του CD έκλεισαν.
Άλλα γνωστά καλλιτεχνικά περιοδικά που είχαν έντονη παρουσία και μεγάλη θητεία ήταν το Μοντέρνο τραγούδι στη δεκαετία του ‘70 οι Μουσικοί Ορίζοντες (συνδρομητικό) που εξέδιδε ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος η Καλλιτεχνική ενημέρωση που εξέδιδε ο Βασίλης Κουτσοθανάσης (5 τεύχη μόνο) το Jam το Jazz&Jazz, το Oktava, το Opera, το Pop Eleven που εξέδιδε ο Γρηγόρης Φαληρέας , το Ραντεβού με τα αστέρια οι Μοντέρνοι Ρυθμοί που εξέδιδε ο Νίκος Μαστοράκης (1970), οι Συλλογές, ο Μουσικός Τόνος, τοΧορεύω, το Χορός και παράδοση, Η Φωνή των Υπέρμαχων και ο Μετρονόμος που εξακολουθεί να κυκλοφορεί.
